گفتگویی با یکی از همکاران داشتم که در مورد اهداف و آینده یک کسب و کار یا سازمان بود. ایشان میگفت که: من از کسب و کارم به همین شکل رضایت دارم و نمیخواهم آرامش خود را برهم بزنم چون اگر بخواهم این تشکیلات را بزرگتر کنم توان مالی و فکری آن را ندارم.
شاید این سخن برای همه ما آشنا باشد و تا نامی از “تغییرات” به میان می آید، ناخواسته یاد دردسرهایی میافتیم که بعد از آن گریبان ما را خواهد گرفت. شاید برای ما که طی سالها، راههای مختلفی را طی کرده ایم و دائماً در حال آزمون و خطا بوده ایم، این راه پیر و فرتوت مان کرده باشد.
از طرفی هم اگر نخواهیم به توسعه کسب و کارمان ادامه دهیم شاید دیگر کارکنان شاداب و با انگیزه ای هم نداشته باشیم.
برخی از کارمندان توانایی و اشتیاق بسیاری برای تغییر از خودشان نشان میدهند و انرژی زیادی دارند که یک مدیرخوب میتواند آنرا کانالیزه و در راه توسعه سیستم بکارگیرد. برخی از کارکنان هم توانایی و خلاقیت لازم را ندارند و بهتر است بیشتر کارهای فیزیکی را انجام دهند.
از آنجایی که حس توسعه طلبی درهمه انسانها وجود دارد و انسانها با آرزوهای خودشان زنده هستند که اگر آرزویی وجود نداشته باشد انگیزه ای برای زندگی وجود نخواهد داشت همیشه مشکل پول نیست درسته که برطرف کردن نیازهای مادی زندگی، انگیزه ای برای کار کردن است ولی کافی نیست. انسانها دوست دارند بعد از برطرف کردن نیاز مادی خودشان به نیازهای معنوی خودشان نیز توجه داشته باشند که همان پیشرفت و رشد در کارهایی است که در روزانه انجام میدهند.
کارکنان فقط به حقوق و پاداششان فکر نمیکنند و به پیشرفت هم نیاز دارند. اگر ما بعنوان کارفرما و مدیر تشکیلات، جایی را برای رشدشان ایجاد نکنیم دیگر انگیزه ای برای رشد درون سازمانی وجود نخواهد داشت.
متاسفانه از آنجایی که برخی از دوستان همیشه همه کارها و مشکلاتش را خود بدوش کشیده اند و فرصتی برای رشد و خلاقیت کارکنان ایجاد نکرده اند توسعه دادن را بعنوان یک دردسر دیگر خواهند دید.
من از همکارانم این سوالات را دارم که:
- چرا فکر میکنیم کسی غیر از خودمان از عهده بعضی از کارها بر نمیاید؟
- چند سال طول کشید تا یاد بگیریم که چه چیز درست است و چه چیز نادرست ؟
- چقدر خطا کردیم تا فهمیدیم تا چگونه کار را درست انجام دهیم ؟
- آیا تا به حال این فرصت را در اختیار کارکنان خودمان هم گذاشته ایم ؟
- همه همکاران میخواهند همه کارهایی را که خودشان طی سالیان دراز انجام داده اند ، کارکنانشان در مدت کمی این کار را بدون اشتباه انجام دهند، چرا!؟
دلیل آن روشن است: چون حقوق میدهند و فکر میکنند کسی که حقوق میگیرد نباید اشتباه کند و اشتباهاتشان را مرتب به رخ شان میکشند و اعتماد بنفس شان را کاهش میدهند. این کارمندان بعد از مدتی تبدیل به یک انسان بی اراده میشوند و هر روز توانایی ها و خلاقیت خود را از دست میدهند.
دوستان من هم در سالهای دور من هم مثل شما فکر میکردم ولی به این نتیجه رسیدم که ما باید فضاهای کوچکتر ولی آزادتری برای کارکنان درون سیستم مان ایجاد کنیم تا خلاقیت ها و توانایی هایشان پرورش پیدا کند و در آینده مجبور نشویم تا تمام کارها را خودمان به تنهایی انجام دهیم. قرار نیست که سکان مدیریت کل سیستم را به آنها بسپاریم. ابتدا قسمت های کوچک و کم ریسک تر را ایجاد کنید که تمرینی برای آزمایش خودشان باشد بعد حلقه مسئولیت آنان را بزرگ و بزرگتر کنید ولی این فرصت را برای انجام کار اشتباه به آنها بدهید.
متوجه خواهید شد که بعد از گذشت چند سال مدیری دارید که میتواند بار بزرگی را از روی دوش شما بردارد . البته ناگفته نماند پاداش های تشویقی و تامین نیازهای مادی و معنوی این مدیر هم از نکات ضروری میباشد. این را بدانید که این مدیر شما دیگر یک کارمند ساده شما نیست و با او به گونه ای رفتار کنید که شایسته یک مدیر باشد چون قرار است بجای شما قرار گیرد و با رفتار خودتان به سایر کارکنان نشان دهید که به ایشان احترام بگذارند.
درحال حاضر مدیرانی از دل سیستم خودم بوجود آمده اند که میتوانم برای انجام کارهای بزرگتر از فکر و خلاقیتهایشان استفاده کنم. در تصمیم گیریهای مهم با آنها مشورت و تعامل میکنم و حتی اطلاعات را بطور مداوم با آنها به اشتراک میگذارم. این روش باعث شده که من وقت بیشتری برای فکر کردن برای رسیدن به اهداف بالاترداشته باشم .
